Niemal 30 lat kierował naszym Krajowym Klubem Reportażu. W ostatnich latach kilkakrotnie chciał zrzec się przywództwa (bo pracy za dużo, zdrowie już nie takie, bo sił coraz mniej). Przekupywaliśmy go: a to wręczyliśmy wielki portret Marka w koronie, z berłem i w gronostajach, a to założyliśmy koszulki z napisem - "Prezes - Marek Santo subito" i "Wodzu prowadź!". I odtańczyliśmy w nich taniec dla Niego. Marek machał ręką, marszczył krzaczaste brwi, ale oczy mu iskrzyły. Kochaliśmy Go.

No, idźcież już dzieci, dajcie
odpocząć, strudzony jestem trochę szamotaniną ostatnich lat...

30 lipca 2019 roku na Starych Powązkach z wielkim smutkiem żegnaliśmy naszego Kochanego Prezesa, Marka Rymuszkę.

Marek nie żyje. Od pewnego czasu myślałam o tym, że należałoby uhonorować jego niestrudzone prezesowanie w Klubie Reportażu. Znając go tyle lat (bodaj od 1970 roku) przewidywałam, że będzie się opierał, nawet zaczęłam go lekko sondować, ale ponieważ słabo reagował, odłożyłam sprawę na po wakacjach..

Ostatnie spotkanie w Warszawie, dostałeś ode mnie życzenia: My z Tobą na ,,kanapie”…(dalej były zalecenia jak żyć już po siedemdziesiątce). Potem dziękowałeś: to Ty Małgosiu z tej kanapy?-pytałeś.

Kiedy odchodzi osoba bliska, Przyjaciel, zawsze pod nosem powtarzam te słowa Johna Donne'a, że żaden człowiek nie jest samoistną wyspą... Przeto nigdy nie pytaj, komu bije dzwon: bije on tobie! I ten dzwon zabił we mnie gdy dowiedziałem się, że już Ciebie nie ma. że oto kawałek i mnie gdzieś umarł i pozostanie po nim, jak i po Tobie ogromna pustka.